ในบรรดาคดีสำคัญทั้งหมดที่อาจเกิดขึ้นในคดีความของศาลสูงสุดคดีนี้ คดีที่ทำให้ฉันกลัวที่สุดคือมัวร์กับฮาร์เปอร์ ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะกล่าวว่าอนาคตของประชาธิปไตยอเมริกันสามารถกำหนดได้ด้วยการตัดสินใจครั้งนี้
Moore v. Harper มีกำหนดการโต้เถียงในเดือนหน้าเกี่ยวกับความสามารถของศาลของรัฐในการบังคับใช้รัฐธรรมนูญของรัฐและกฎหมายของรัฐในการเลือกตั้ง คดีนี้เกิดขึ้นจากการแบ่งพรรคแบ่งพวกในเขตรัฐสภาในรัฐนอร์ทแคโรไลนา รัฐสีม่วงที่ตกเป็นของโอบามาในปี 2551 และสำหรับผู้สมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีจากพรรครีพับลิกันตั้งแต่นั้นมา แต่มักมีระยะห่างที่แคบเสมอ โดนัลด์ ทรัมป์ พารัฐขึ้น 1.3 เปอร์เซ็นต์ในปี 2020
หลังจากที่พรรครีพับลิกันเข้าควบคุมสภานิติบัญญัติแห่งรัฐนอร์ทแคโรไลนาในช่วงกลางทศวรรษที่แล้ว พวกเขาปรับเขตรัฐสภาในรัฐใหม่ ผู้นำของความพยายามกล่าวว่าเป้าหมายของพวกเขาคือการให้พรรครีพับลิกันควบคุม 10 ที่นั่งในรัฐสภา 13 ที่นั่งของรัฐ
คอมพิวเตอร์วาดแผนที่ที่เป็นไปได้ 3,000 แผนที่ และพรรครีพับลิกันเลือกแผนที่ที่น่าจะเป็นประโยชน์ต่อพรรคของตนมากที่สุด ประสบความสำเร็จ: ในปี 2018 ผู้สมัครจากพรรครีพับลิกันและพรรคเดโมแครตในสภาคองเกรสได้รับคะแนนเสียงในรัฐใกล้เคียงกัน แต่พรรครีพับลิกันชนะ 10 จาก 13 การแข่งขัน
ความท้าทายในการกำหนดเขตใหม่ไปที่ศาลฎีกาของสหรัฐอเมริกา แต่ผู้พิพากษาในการตัดสิน 5 ต่อ 4 ในปี 2019 เห็นว่าศาลรัฐบาลกลางอาจไม่ได้ยินคำท้าทายต่อการแบ่งพรรคแบ่งพวก ศาลเห็นว่ากรณีดังกล่าวเป็นคำถามทางการเมืองที่ไม่อาจตัดสินโดยตุลาการของรัฐบาลกลาง ผู้พิพากษาปล่อยให้ศาลของรัฐพิจารณาอย่างชัดแจ้งว่าการเหยียดพรรคพวกละเมิดรัฐธรรมนูญของรัฐหรือไม่
หลังจากการสำรวจสำมะโนประชากรปี 2563 มลรัฐนอร์ทแคโรไลนาและรัฐอื่นๆ ได้ปรับเขตการเลือกตั้งใหม่ ขณะนี้มีที่นั่งในรัฐสภา 14 แห่งในรัฐ และสภานิติบัญญัติดึงเขตเพื่อให้พรรครีพับลิกันมีแนวโน้มที่จะชนะ 10 หรือ 11 ในนั้น ศาลฎีกานอร์ ธ แคโรไลน่าพบว่ามีการละเมิดรัฐธรรมนูญของรัฐและแต่งตั้งคณะกรรมการเพื่อวาดเขตใหม่
ฝ่ายนิติบัญญัติและผู้สนับสนุนยื่นอุทธรณ์ต่อศาลฎีกาสหรัฐ โดยโต้แย้งว่าศาลฎีกาแห่งรัฐนอร์ธแคโรไลนาไม่มีอำนาจทางกฎหมายที่จะเข้าไปเกี่ยวข้อง โดยฝ่ายนิติบัญญัติแห่งรัฐมีคำสุดท้ายที่ตรวจทานไม่ได้ ผู้อุทธรณ์อ้างเหตุผลตามบทบัญญัติมาตรา 4 ของมาตรา 1 ของรัฐธรรมนูญสหรัฐ ซึ่งระบุว่าสภานิติบัญญัติของแต่ละรัฐจะกำหนดเวลา สถานที่ และวิธีการเลือกตั้งสมาชิกรัฐสภา “ทฤษฎีสภานิติบัญญัติของรัฐที่เป็นอิสระ” ตีความสิ่งนี้อย่างแท้จริงว่าหมายความว่าการตัดสินใจของสภานิติบัญญัติเกี่ยวกับการเลือกตั้งจะไม่อยู่ภายใต้การพิจารณาของศาล
มีปัญหามากมายเกี่ยวกับทฤษฎีนี้ เป็นที่เข้าใจกันเสมอว่าศาลสามารถตรวจสอบการดำเนินการทางกฎหมายเพื่อให้แน่ใจว่าการปฏิบัติตามกฎหมาย มาตรา 1 ของรัฐธรรมนูญให้อำนาจรัฐสภามากมาย แต่ศาลมักจะตัดสินว่าการกระทำของรัฐสภาละเมิดรัฐธรรมนูญหรือไม่
หากศาลฎีกายอมรับทฤษฎีสภานิติบัญญัติของรัฐที่เป็นอิสระ ดูเหมือนว่าจะไม่มีศาลใดที่สามารถทบทวนกฎหมายที่ควบคุมการเลือกตั้งสภาคองเกรสได้ ไม่ว่าจะขัดต่อรัฐธรรมนูญอย่างร้ายแรงเพียงใด ตัวอย่างเช่น หมายความว่าไม่มีศาลใดสามารถทบทวนการเหยียดหยามพรรคพวกได้ ไม่ว่าจะรุนแรงเพียงใด
แต่นัยยะของทฤษฎีสภานิติบัญญัติของรัฐที่เป็นอิสระนั้นไปไกลกว่านั้น มีบทบัญญัติอื่นของรัฐธรรมนูญในมาตรา 1 ของมาตรา II ที่ให้อำนาจแก่สภานิติบัญญัติในการจัดสรรผู้มีสิทธิเลือกตั้งประธานาธิบดีของแต่ละรัฐ ซึ่งอาจมีนัยยะสำคัญต่อการเลือกตั้งครั้งหน้า
ลองนึกดูว่าการเลือกตั้งประธานาธิบดีในปี 2567 ใกล้เคียงกับการเลือกตั้งในปี 2563 ลองนึกดูว่าผู้สมัครจากพรรคเดโมแครตชนะคะแนนนิยมในรัฐที่มีสมาชิกสภานิติบัญญัติของพรรครีพับลิกัน เหมือนที่เกิดขึ้นในหลายรัฐเมื่อสองปีที่แล้ว ลองนึกดูว่าสภานิติบัญญัติหลายแห่งเหล่านี้ยังคงมอบคะแนนเสียงเลือกตั้งให้แก่ผู้สมัครรับเลือกตั้งจากพรรครีพับลิกัน แม้จะมีกฎหมายของรัฐที่กำหนดให้ผู้ชนะคะแนนนิยมต้องได้รับคะแนนเสียงจากการเลือกตั้งก็ตาม โดนัลด์ ทรัมป์และผู้สนับสนุนของเขาเรียกร้องให้สภานิติบัญญัติของรัฐหลายแห่งทำอย่างนั้นในปี 2020 แม้ว่าท้ายที่สุดจะไม่มีใครทำก็ตาม
หากศาลยอมรับทฤษฎีสภานิติบัญญัติแห่งรัฐที่เป็นอิสระ ก็อาจให้อำนาจแก่รัฐต่างๆ ในการดำเนินการดังกล่าวได้ในปี 2024 หากมีเพียงไม่กี่รัฐที่ยอมรับ ก็อาจตัดสินการเลือกตั้งประธานาธิบดีได้ ฉันไม่เชื่อว่าประชาธิปไตยของอเมริกาจะอยู่รอดได้ ประเทศอาจแตกแยกได้โดยมีการเคลื่อนไหวแยกตัวในหลายรัฐ
การทบทวนกฎหมายของฝ่ายตุลาการถือเป็นหัวใจสำคัญของรัฐบาลอเมริกันตั้งแต่ Marbury v. Madison ได้รับการตัดสินในปี 1803 ฉันหวังว่าศาลฎีกาจะปกป้องอำนาจตุลาการและมองเห็นภัยคุกคามใหญ่หลวงที่ทฤษฎีนี้ก่อให้เกิดต่อระบอบประชาธิปไตย แต่ฉันกังวลมาก