การรักษาแบบกำหนดเป้าหมายจะยึดติดและขัดขวางโปรตีนที่ก่อให้เกิดมะเร็งโดยเฉพาะ แต่เซลล์มะเร็งสามารถพัฒนาอย่างรวดเร็วเพื่อขัดขวางการกระทำของพวกมัน ยากลุ่มที่สอง การบำบัดด้วยภูมิคุ้มกัน ควบคุมระบบภูมิคุ้มกันเพื่อโจมตีเซลล์มะเร็ง แต่สารเหล่านี้มักไม่มองเห็น การเปลี่ยนแปลงที่ก่อให้เกิดโรคที่เกิดขึ้นภายในเซลล์มะเร็ง ซึ่งดูปกติจากภายนอก
กลยุทธ์ในการเอาชนะข้อจำกัดเหล่านี้โดยอาศัยข้อมูลเชิงลึกหลายประการ ประการแรก ทีมวิจัยตระหนักดีว่ายาเป้าหมายบางชนิดที่เรียกว่าสารยับยั้งโควาเลนต์ ก่อให้เกิดการยึดติดที่มั่นคงกับโปรตีนที่เกี่ยวข้องกับโรคที่กำหนดเป้าหมายภายในเซลล์มะเร็ง พวกเขายังรู้ด้วยว่าเมื่อโปรตีนภายในเซลล์ถูกทำลายลงโดยธรรมชาติและถูกนำเสนอเป็นชิ้นเล็กๆ (เปปไทด์) บนผิวเซลล์โดยโมเลกุลเชิงซ้อนของ histocompatibility ที่สำคัญ เมื่อจับกับ MHC แล้ว เปปไทด์จะถูกจดจำว่าเป็นสิ่งแปลกปลอมโดยระบบเฝ้าระวังภูมิคุ้มกัน หากมีความแตกต่างจากโปรตีนที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติของร่างกายมากพอ แม้ว่าเซลล์เนื้องอกมักจะพัฒนาวิธีการหลีกหนีจากการเฝ้าระวังทางภูมิคุ้มกัน ผู้เขียนศึกษาให้เหตุผลว่าเป้าหมายของเปปไทด์ที่เกี่ยวข้องกับมะเร็งซึ่งผูกมัดอย่างแน่นหนากับสารยับยั้งโควาเลนต์สามารถทำหน้าที่เป็นธงที่แสดงโดย MHC ซึ่งสามารถรับรู้ได้ด้วยโปรตีนภูมิคุ้มกันที่เรียกว่าแอนติบอดี